Historia Parafii w Ruptawie
Wieś powstała około 1300 r. Z dokumentów archiwalnych wynika, że już wówczas swój początek miała także parafia. Nie zachowały się informacje o istnieniu na tym terenie kościoła czy kaplicy. Około 1550 r. ruszyła budowa drewnianego Kościoła św. Bartłomieja. Od VII wieku istnieje przekonanie, że zginął on żywcem odarty ze skóry zostając wierny Chrystusowi. Do parafii należeli wówczas także mieszkańcy Moszczenicy i Szotkowic. W 1808 roku przeprowadzono remont wieży. Nadano jej nowy wygląd zachowany do czasów współczesnych. Z kolei w marcu 1896 r. rozpoczęto budowę nowej plebanii, którą ukończono jeszcze w tym samym roku. Przed pierwszą wojną światową w 1912 r. parafia liczyła ponad 2500 katolików.
W 1941 r. Kościół św. Bartłomieja zaliczono do budowli zabytkowych i umieszczono w spisie 8 kościołów drewnianych powiatu rybnickiego. Świątynia uległa znacznym zniszczeniom podczas II wojny światowej. Stąd też w maju 1945 roku, gdy wojska radzieckie opuściły Ruptawę, zdecydowano o postawieniu kościoła murowanego. Głównym źródłem finansowania budowy stały się posiadane przez parafię lasy i pola. Projekt nowej świątyni wykonał w 1944 r. Henryk Gambiec z Katowic. Niestety władze powiatowe projekt odrzuciły i prace przerwano. Drugi projekt wykonał inż. Karol Tchórzewski – ówczesny kierownik wydziału budownictwa w Rybniku. Wykonawcą wystroju wnętrza kościoła w głównej mierze jest Henryk Burzec, uczeń Ksawerego Dunikowskiego. Budowniczym został ówczesny proboszcz ks. prob. Emanuel Płonka, który w 1946 r. odmówił objęcia parafii w Katowicach-Załężu, potem w Boguszowicach. Uznał, że jego misją jest wybudowanie nowego kościoła w Ruptawie. W niedzielę 28 marca 1946 r. ks. Emanuel wygłosił płomienne kazanie, dotyczące budowy nowej świątyni. Zakończył je słowami „Budujmy nowy kościół, pomnik wdzięczności i nowego przymierza z Bogiem”.
W 1947 r. powołano 31-osobowy Komitet Budowy Katolickiego Kościoła w Ruptawie. Na jego czele stanęli: Franciszek Czyż, Alojzy Zdziebło i Paweł Mazur. 28 sierpnia 1949 r. (dzień odpustu) poświęcenia świątyni dokonał ks. biskup Stanisław Adamski, który dwa tygodnie wcześniej wizytował parafię wątpiąc w zakończenie prac na czas. Parafianie mocno się tym przejęli i narzucili sobie nieprawdopodobne przyśpieszenie prac porządkowych. Świątyni nadano wezwanie Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny.
Od strony frontowej kościoła w 1951 r. wybudowano wierzę na planie kwadratu o wysokości 45 metrów z zegarem i wieńczącym ją pozłacanym krzyżem. Na terenie kościoła znajduje się także grota Matki Boskiej Fatimskiej oraz dom pogrzebowy. Obok kościoła jest cmentarz parafialny, na jego części stał poprzedni kościół pw. św. Bartłomieja. Główny ołtarz, poświęcony 11 lutego 1951 r., przedstawia tajemnicę Niepokalanego Serca Maryi. Po bokach umieszczono figury 10 aniołów z różnymi instrumentami muzycznymi. W tamtym okresie ołtarz ten stanowił jedną z najnowocześniejszych form sztuki sakralnej. Ołtarze boczne wykonano w latach 1953-1954. Boczny ołtarz po stronie prawej jest poświęcony czci Serca Jezusowego. Został ufundowany przez miejscowych parafian. Składa się on z 15 płaskorzeźb przedstawiających całe życie Pana Jezusa. Drugi boczny ołtarz został poświęcony św. Barbarze i ufundowany przez ruptawskich górników. Stacje drogi krzyżowej znajdują się na ścianach bocznych.
Pod koniec 2014 r. staraniem obecnego proboszcza ks. Bogusława Zalewskiego zakupiono do kościoła nowe dzwony. Jeden z nich nazwano imieniem „Emanuel” na cześć budowniczego kościoła, drugi nosi imię „Bartłomiej” i wspomina patrona poprzedniego kościoła parafialnego, natomiast trzeci to dzwon „Maryja” na cześć patronki obecnej świątyni. Poświęcenia dzwonów 1 marca 2015 roku dokonał ks. abp Wiktor Skworc.
Stary, drewniany Kościół św. Bartłomieja (zniszczony podczas działań wojennych w ok. 40%) w lipcu 1971 roku przekazano parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Kaczycach, gdzie odtworzono go jako Kościół pw. Podwyższenia Krzyża Świętego.